Tijdens de les op 23 mei 2018 is het volgende besproken:

Volgorde van de woorden in een zin
In het Arabisch staat altijd het werkwoord vooraan de zin, gevolgd door het onderwerp, dan lijdend voorwerp, dan meewerkend voorwerp en dan eventueel de overige woorden. In het Nederlands, daarentegen, staat vaak het onderwerp vooraan gevolgd door het werkwoord, maar kan het ook in sommige gevallen nog anders. Maw, de volgorde in minder strikt. Voorbeeld:
وضع الكاتب الكتاب على الملءدة
Het vraagpartikel komt wel voor aan de zin (dan gevolgd door het werkwoord)

Drie naamvallen van het enkelvoud
Naamwoorden hebben drie soorten uitgangen/verbuigingen. Deze geven de functie aan van het woord in de zin. De uitgangen vind je bij zelfstandige en bijvoeglijk naamwoorden en ook deelwoorden.

Bepaalde woorden hebben een uitgang: -(t)u, (t)i, (t)a
Onbepaalde woorden hebben een uitgang (t)un, (t)in, (t)an. De ’n’ geeft dus de onbepaaldheid aan

De uitgangen geven de naamvallen aan:
onderwerp of naamwoordelijk deel van het gezegde: damma
accusatief: indien lijdend voorwerp, tijdsbesteding of het onderwerp van de zin van voegwoorden die een naamwoordelijk zin in leiden, of naamwoordelijk deel van het gezegde: : fatha
Genitief: met een ‘van’ constructie of met een voorzetsel: kasra

Indien een woord onbekend en/of onbepaald is en/of geen lidwoord van bepaaldheid (ال) heeft, dan TWEE hulptekens, anders EEN op de laatste letter van het woord
Het naamwoord is o.a. bepaald als:
* a. het een lidwoord* heeft of;
* b. het een persoonssuffix heeft of;
* c. het het eerste deel van een bezitsconstructie is.

Om vast te stellen welke hulptekens gebruikt moeten worden, moeten altijd twee vragen gesteld worden:

1: hoeveel hulptekens?
2: welke hulptekens?

Voor verdere uitleg zie ook het document: Handleiding Hulptekens 3:(’het geheim van Khaled’)